R.8-"Podjęta decyzja i wyjazd"

Obudziłam się rano sama. Bez ich pomocy i choć na początku się z tego cieszyłam, to brakuje mi krzyków, zimnej wody czy śmiechów. Dzisiaj nie chce mi się wychodzić z pokoju. Leżing i opierdaling. Co ja mam teraz robić z Kate? Jest-zerknęłam na zegarek-12:04. Sobie pospałam... Ale dzisiaj nie schodzę na dół. Ubrałam się, umalowałam i położyłam z powrotem na łóżko. Puk, puk. Japierdole, troszkę prywatności mi się jednak należy!
-Nie ma mnie!- wrzasnęłam. Ktoś zza drzwi wcale nie odszedł ze spokojem, tak jak powinien zrobić, ale wparował mi do pokoju. Nie widziałam kto to, bo leżałam skulona tyłem do drzwi.
-Troszkę zaspałaś-po głosie rozpoznałam, że to Niall.
-Nie schodzę na dół, nie chce mi się
-Wiedziałem, że to powiesz, dlatego śniadanie przyszło do ciebie-podał mi tacę ze śniadankiem-to takie słodkieeee.
-Podjęłam decyzję... Jestem gotowa, aby się związać-wysapałam i odłożyłam tacę na podłogę. Spojrzałam z powrotem na całkowicie zszokowanego blondasa. Ale po chwili jakby się " ocknął" z transu i mnie przytulił.
-To dobrze, bo jutro zabieram cię do Irlandii, zobaczyć małego i przy okazji aby cię przedstawić moim rodzicom, a w szczególności mamie, bo taty chyba nie będzie-uśmiechnął się. Ja aż wskoczyłam na łóżko i zaczęłam po nim skakać. Po 2 minutkach śmiania się i dziękowania usiadłam okrakiem na Nialla.
-Czyli, że oficjalnie jestem twoją dziewczyną?-wypięłam dumnie pierś ale wróciłam do normalnej postaci, kiedy zobaczyłam nietęgą minę mojego chłopaka (!!!).
-Nooo... nie do końca właśnie. Musimy się na razie ukrywać, znaczy nie miziać kiedy są paparazzi- zrobiłam smutną minkę. To troszkę smutne, ale cóż. Mogłam o tym pomyśleć, przecież to normalne...
-Okey...- odpowiedziałam smutno i schodząc z niego podeszłam do parapetu. Patrząc się tępo w osłonecznione okno czułam jak mi lekko łzy napływają do oczu. Ale czemu z takiej błahostki płaczę?
-Wszystko okey?- zapytał, chyba cały czas leżał na łóżku.
-Tak...wszystko okey-otarłam oko od łez-idź już, chcę zostać sama
-Ale jedziesz jutro ze mną?- zapytał, oczekując odpowiedzi "tak"
-Jasne-uśmiechnęłam się pod nosem. Wymruczał coś pod nosem w stylu " To dobrze, bo już myślałem że nie" i wyszedł. Położyłam się z tacą na łóżku i je zjadłam. Trochę mi to zajęło, bo po skończonym posiłku była już 13. Poszłam do łazienki przebrałam się w niebieską bokserkę, krótkie spodenki i klapki. Upał dzisiaj jak cholera. Usłyszałam pukanie do drzwi.
-Już mówiłam że mnie nie ma! - wydarłam się i wyszłam z łazienki. Na łóżku siedział Harry. W tym domu jest 19 innych pokoi, a on musiał akurat do mojego.
-Chcesz pogadać? - spytał nawet nie patrząc mi w oczy.
-Co jest? - zapytałam. Choć przyznam, nie za bardzo miałam ochotę na zajmowanie się czyimiś problemami, mam swoje. Niech sobie idzie do Kate, ona jest dobrym psychologiem, nie Ja.
-Coś się dzieje z Kate, musisz z nią pogadać, jest drażliwa i często rano rzyga- widać że jest bardzo tym przejęty. A może ona jest w ciąży?
-Robiliście to?- zapytałam prosto z mostu, ten się lekko zaczerwienił i już znałam odpowiedź na to pytanie.
-A zabezpieczyliście się? - aha... czyli nie.
-Jest w ciąży, ale wątpię, aby chciała teraz ze mną gadać. Pokłóciłyśmy się
-Wiem, ale ona jest gotowa się pogodzić
-To ona zaczęłam kłótnie. Niech ona mnie przeprasza - skrzyżowałam ręce na piersi.
-No dobra... idę do niej - przyznałam po chwili. Podniosłam swoje szanowne 4 litery z łóżka i udałam się do jej pokoju. Zapukałam i po paru sekundach otworzyła mi uśmiechnięta Kate, ale widząc kto przyszedł zbladła, a promienny uśmiech zniknął z jej twarzy.
-Czego chcesz ? -zapytała niezbyt miło, ale starałam się na to nie zwracać uwagi.
-Chciałam cię przeprosić, rzeczywiście cię zaniedbałam. I postaram się to nadrobić. Jeśli oczywiście mi wybaczysz w jak najbliższym czasie pójdziemy na zakupy i lody - skończyłam swój monolog, a ta podskoczyła i mnie przytuliła. Dość łatwo mi poszło...
-To jutro na zakupy?!- zawołała z ekscytacją.
-Noo... jutro nie za bardzo bo jadę z Niallem do Irlandii nie wiem na ile czasu- zrobiłam smutną minkę.
-A już jesteście razem?
-Właśnie przed chwilą zostaliśmy parą- oznajmiłam z  dumą.-a ty z Harrym od kiedy jesteś?
-Już chyba od miesiąca- odparła opadając na łóżku.- jestem w ciąży z nim
-To świetnie! Będę po raz drugi ciocią ! Jutro właśnie jedziemy do małego. A ty powiadom o tym Hazzę, bo się martwi.
Gadałyśmy tak chyba z 2 godziny. Już zapomniałam jak to jest pogadać o wszystkim i o niczym, ale nim się obejrzałam była już 16.
-Co na obiad robimy? Bo mi się nie chce nic robić - wysapała Kate.
-Może zamówimy coś z Nando's?-zapytałam
-Pewnie! Niall oszaleje! - zawołała i chwyciła za telefon. Zbiegłyśmy na dół.
-Chłopcy ! Co chcecie z Nandos!? - wydarłam się na cały dom, aby po chwili ze schodów zbiegło stado głodnych chłopaków. Kocham to uczucie. Od razu posypały się zamówienia i krzyki Kate, aby wszyscy po kolei. Po 5 minutach zebrania zamówień była już gotowa do połączenia z restauracją. Usiadłam z ulgą na kanapę, nie miałam dzisiaj wychodzić z pokoju.Ale co tam. Nie mogę się odcinać od świata, tym bardziej że jutro wielki dzień. Zayn włączył MTV, a Niall usiadł koło mnie i otoczył ciepłym ramieniem.
-Tylko mnie nie przytulaj, bo gorąco w chuj- wysapałam. Upał jak cholera, nienawidzę takiej pogody tym bardziej, że po upale zazwyczaj jest burza. Czekaliśmy tak w ciszy to znaczy ja w ciszy, nie miałam siły na gadanie. Nienawidzę upału, to najgorsze na świecie coś xD. Jak w Londynie prawie nigdy nie było upałów, tak teraz jest ich pełno. Moje rozmyślenia przerwał mi dzwonek do drzwi i zrywający się z kanapy Niall, wrzeszczący "Żarcie przyjechało!!!'" Doprawdy on naprawdę musi głodować, że jest taki podekscytowany jedzeniem. Dzisiaj jest 21 lipca... jutro jest udostępniany nowy teledysk chłopców, za 2 dni ich 3 urodziny... coś trzeba im skombinować. Tylko co? Zupełnie nie mam głowy do prezentów.Ale coś wymyślę. Wstałam i podeszłam do pełnego już stołu . Zjedliśmy, tzn. ja zjadłam najszybciej i powędrowałam do swojego pokoju. Niall już pewnie spakowany na jutro, a ja wcale. Nawrzucałam byle jakie ciuchy do walizki, nawet nie wiem na ile tam jedziemy ale myślę, że tylko na jeden dzień, bo przecież urodziny zespołu... Zbiegłam na dół.
-Niall na ile tam jedziemy?
-Na jeden dzień-odpowiedział. Wymruczałam tylko "AHA". Szkoda, że tylko na tyle. To może wcale nie jechać? Bo w jeden dzień mam poznać prawie całą jego rodzinę? Nie, nie ma sensu jechać. Na jeden dzień wszystko na szybko. Dopiero dzisiaj zostałam jego dziewczyną, a już jutro chce mnie przedstawić swojej rodzinie. To na pewno będzie wyglądało tak, że ja jadę na krzywą mordę. A może on tylko z grzeczności mnie o to zapytał myśląc że się speszę i nie będę chciała jechać, a ja się głupia bez zastanowienia zgodziłam. Na pewno będę przeszkadzać. Nie, postanowione. Nie jadę. Usiadłam z bezradności na łóżko. Czyli jednak zakupy z Kate nie odwołane.
-I co? Spakowana? - wparował do pokoju Niall.
-Niall nie obraź się, ale ja chyba z tobą nie pojadę-powiedziałam cichutko.
-Dlaczego?!- wywrzeszczał mi do ucha, aż zrobiłam skrzywioną minę.- Bo jest jeszcze coś, o czym powinnaś wiedzieć...Ja powiedziałem moim rodzicom i całej rodzinie, że jesteś moją dziewczyną na początku naszej znajomości. I mój brat i bratowa uznali, że powinniśmy być obydwoje rodzicami chrzestnymi- na tą wiadomość oczy całkowicie ze zdziwienia wyszły mi z orbit.
-ZWARIOWAŁEŚ?!- wrzasnęłam tak, głośno że aż sama siebie się przestraszyłam. Tylko to słowo byłam wstanie wydusić po tym szoku.
- CZY TY W OGÓLE CZŁOWIEKU MYŚLISZ?! A JAKBYM POWIEDZIAŁA, ŻE NIE CHCĘ ZOSTAĆ TWOJĄ DZIEWCZYNĄ I CIĘ NIE KOCHAM, TO ONI NADAL BY MNIE CHCIELI NA CHRZESTNĄ?!- wywrzeszczałam tym samym głosem.
-No przepraszam... Wiem, nie powinienem, ale...- nie dałam mu dokończyć, bo znowu wybuchnęłam
-TO BYŁO BARDZO NIEODPOWIEDZIALNE, NIE WIEDZIAŁEM ŻE AŻ TAKI NIEODPOWIEDZIALNY JESTEŚ HORAN ! CIEKAWE CO JESZCZE ODWINĄŁEŚ! NO SŁUCHAM!- wywrzeszczałam znów.
-Tylko to...- podrapał się niewinnie po głowie. Chyba troszkę przesadziłam z tym kazaniem.
-Ty się od razu tak denerwujesz, a to przecież nic takiego!- krzyknął mniej agresywniej ode mnie.
-NIC TAKIEGO?! NIC TAKIEGO?! NO TERAZ TO JUŻ MUSZĘ Z TOBĄ JECHAĆ...  ALBO NIE SAM PONIESIESZ KONSEKWENCJE! NIE JADĘ Z TOBĄ!- pokazałam mu środkowy palec i skierowałam się do wyjścia z pokoju.
-PROSZĘ BARDZO! MOGĘ SOBIE WZIĄĆ JAKĄŚ INNĄ DZIEWCZYNĘ!
-NO CIEKAWE KTÓRA SIĘ ZGODZI!
-JEST PEŁNO NASZYCH FANEK, KTÓRE DAJĄ SIĘ ZABIĆ ZA TAKĄ SZANSĘ!
-PROSZĘ BARDZO! DROGA WOLNA! ALE TO JEDNAK NA MOJE NAZWISKO BĘDZIE ZAPISANE, ŻE JESTEM CHRZESTNĄ!- to go zamurowało, bo najwidoczniej o tym nie pomyślał. He he. Wyszłam z pokoju trzaskając drzwiami.  A pod pokojem cały szereg pielgrzymki, którzy najwidoczniej słyszeli naszą kłótnię. Poszłam do Nialla do pokoju, bo jak sądzę on mnie z rozpaczy spakuje na wyjazd i będzie błagał abym jechała. Weszłam do jego pokoju. Na klamce była koniczynka. Cały pokój był w kolorach Irlandii, chyba bardzo tęskni za domem, bo odliczał na kalendarzu stojącym na biurku dni do świąt, a 22 grudnia ma napisane " DO DOMU". Pościel w koniczynki, nawet laptop nimi oblepiony. Pachniało w nim po prostu Niallem. Na półkach stało pełno zdjęć. On z mamą chyba przed castingiem w xfactor, z bratem kiedy byli mali, z jakąś dziewczyną... a no tak. Ta jego kuzynka. Nagle ktoś wparował do pokoju, Niall. Chwycił jakąś ramkę ze zdjęciem parę miejsc dalej i schował za plecy cały czerwony. O co chodzi?
-Pokaaaaaażżż- zrobiłam oczy biednego pieska. To troszkę dziwne, że jeszcze przed chwilą się kłóciliśmy, a teraz go o coś proszę. Bardzo mnie zżerała ciekawość, co tam jest.
-Pokażę, jak pojedziesz ze mną do Irlandii- nie zważając na jego słowa zaczęłam go gilgotać po brzuchu. Zaczął się okropnie głośno śmiać.
-Pokażesz czy nie?!
-Nie hehehehehehe- mniej więcej tak to zabrzmiało.
-Nie to nie- wzruszyłam ramionami i zwiększyłam obroty palców na tyle, aby blondyn zaczął aż płakać ze śmiechu. Muszę przyznać, że nie zły jest. Nagle podał mi ramkę, w której było zdjęcie Nialla jako księżniczki. Spalił buraka a ja wybuchnęłam śmiechem. Po chwili się opanowałam. Trochę mi teraz głupio, nie powinnam tego robić...
-Przepraszam, ale muszę przyznać, że byłeś całkiem ładną ksieżniczką- pocałowałam go w polik, na co on się rozpromienił.
-Już cię spakowałem, więc musisz jechać, aha burza idzie, więc jak sądzę śpisz dziś ze mną- puścił mi oczko, nic z tego, gówno nie burza, na pewno mnie wkręca.
-Dam radę- wypięłam dumnie pierś i poszłam do mojego pokoju. Jest godzina... o kurwa jak to możliwe? przed chwilą była 16 teraz 22. Jak to kurwa możliwe?! No nic.. jutro nawet nie wiem o której pobudka, ale już idę spać. Zmyłam makijaż, prysznic, potem piżama i już leżałam w łóżku. Już prawie zasypiałam, kiedy usłyszałam grzmoty i gwałtowny deszcz. Bez zastanowienia wparowałam do Nialla do pokoju, gdzie siedział na łóżku z laptopem na kolanach. Widząc mnie uśmiechnął się szeroko i posunął się tak, abym mogła się położyć. Leżałam tak sama (tzn. Niall na łóżku nadal noł lajfił xD) i nie mogłam zasnąć, te grzmoty i błyski są okropne... Przytuliłam się do jego pasa. Ciepło od niego bijące działało jak środek nasenny. Zasnęłam.
____________________________________________
Bd teraz się was pytać o pewne szczególiki, bo doszłam do wniosku, iż ta historia nie będzie moja, bo jako directionerki będziemy ją tworzyły razem. TO BĘDZIE NASZA HISTORIA :DD Wy mi piszcie małe podpowiedzi, a ja będę je akceptować albo odrzucać :D /MrsHoranowaxd